Annenin rolü gerek kültürel  gerek ise biyolojik açıdan bakıldığında elbette çok büyük, tartışılmaz önemde. Babaların ise çocukların yaşamına daha geç yaşlarda girdiği ve yardımcı rolün ötesine geçmediği düşünülür çoğu zaman.  Oysa ki babalık da tıpkı annelik gibi bebeğin anne rahmine düştüğü andan itibaren olmasa da baba olacaklarını öğrendikleri an itibariyle başlamakta.

Kültür babanın soğuk ve otoriter duruşunu destekliyor

Gebelikten itibaren anne ve bebek arasında yaşanan ilişkinin yoğunluğu ve bebeğin doğum soması anneye bağımlılığı göz önüne alındığında zaten hayatın ilk yıllarında anne ve çocuk ilişkisi ön planda gidiyor. Toplumsal rollerden biri olan babanın ekonomik imkânları  sağlamak zorunda olması çocukla baba arasındaki ilişkiyi daha da uzaklaştırabiliyor. Kültürel olarak da babaların çocuklarla fazla duygusal ilişkiye girmeden uzaktan (mesela uyurken öpmek gibi) sevmesi onay görüyor. Kültür, babanın soğuk ve otoriter duruşunu destekliyor.

Kredi kartı babaları

Aşın çalışan babalar çocukla yeterli bir duygusal bağ kuracak vakit oluşturamıyor. Baba bir ATM makinesi gibi algılanıyor. Para, kısmi bir mutluluk ve güven hissi oluştursa da koşulsuz sevginin sağladığı emniyet duygusuyla değiştirilemez. Sevgi yerine para verilen çocuk ya da genç, hayatta da sevilebilmek için hep maddiyat peşinde koşar oluyor. Kendisini sevmeyen ama zengin biriyle evlenmeyi tercih eden ya da sevmediği ama iyi para kazandığı bir işte çalışmayı tercih edebilir.

 Çocuk ruhlu babalar

Duygusal olgunluğa erişmemiş babalar çocukla rekabete girebiliyor. Özellikle genç çocuğu gibi giyinip onun alışkanlıklarına özenen babalar görebiliyoruz. Bu tip babalar her geçen gün artıyor. Baba, kendisine biçilen rolü yerine getiremezken çocuk da babayı ‘Baba’ gibi görmüyor.

Sorumluluktan kaçan babalar

Bazı babalar çocukla aralarındaki ilişki bozulmasın diye sorunlu davranışların çözümüyle ilgili sorumluluktan kaçmıyor ve çocuğu anneyle baş başa bırakabiliyor. Çocuk, anne ve babayı iyi-kötü polis gibi görebiliyor bu durumda. Kaçman babalar, çocuklarının sorunlarıyla ilgili sorumluluk alırlarsa çocuklarının kendilerini reddedeceğinden endişe duyuyorlar. Bir bakıma tüm yükü eşlerinin sırtına bırakıyorlar. Kötü polis olan anne oluyor.

 İdealist babalar

Çocuklar, taşıyabileceğinden fazlasına zorlanıyor. Bazı babalar çocuklarından yüksek başarılar bekleyip çocukların taşıyabileceğinden fazlasına  zorlanmasına neden oluyor ve sonuçta çocuklar ya tükeniyor, utangaç bir yapı geliştiriyor ya da diğer insanlarla kurdukları ilişkilerde zorlayıcı ve buyurgan olup sürekli bir yetersizlik duygusu taşıyorlar.

Baba-evlat ilişkisinde nasıl bir yol izlenilmeli?

• Her şeye tolerans göstermeniz gerekmeyebilir.
• Her isteğini yerine getirmeyin.  
• Ancak sert ve anlayışsız bir baba da olmayın.
• Çocuklara öğretmen gibi ders verir tonda konuşmayın.
• Onlara sorgu memuru gibi sorular sormayın.
• Gözlerinin içine bakın, fiziksel temas kurun, okşayın, öpün.
• Korkularım, endişelerim sorun, karşılaştığınız cevaplar karşısında paniğe kapılmayın.
• Çocuğunuzun yaşadığı güçlükleri kabullenin.
• Korkulan ve güçsüzlüklerini cezalandırmayın, çözüm bul malan için yardımcı olun.
• Bağışlayıcı olun.
• Ona işinizden bahsetmekten çekinmeyin.
• Eşinize sevginizi göstermekten kaçınmayın ki çocuk kendisini sevgi ağacının meyvesi olarak görebilsin.
• Eşinize duygusal ve fiziksel olarak destek olun.

KAYNAK : PSİKOHAYAT DERGİSİ

SAYI:13